Ποίημα: Μανιφέστο ΙΙ-ΙΙΙ

Δημοσιεύω το ποίημα του φίλου και συντρόφου Βασίλη Τσιγαρίδα. Το ποίημα γέννημα θρέμμα των δύσκολων καιρών που περνάμε είναι διαποτισμένο ακριβώς από την αγωνία και το δέος μπρος στις δύσκολες μάχες που πλησιάζουν. Οι κραυγές της Μακρονήσου ηχούν όλο και πιο καθάρια στα αυτιά μας. Η απογοήτευση από την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος τον 20ο αιώνα με την οποία έκλεισε ένα κύκλος επαναστάσεων είναι φυσικό να χρωματίζει με μελανά χρώματα και την αφετηρία των επερχόμενων επαναστάσεων.Ας ελπίσουμε ότι η στράτευσή μας στα γρανάζια της κοινωνικής νομοτέλειας δεν θα μας αναγκάσει να αφήσουμε για μία ακόμα φορά "τον τελευταίο λυγμό" στο πεδίο της μάχης...

MANIΦΕΣΤΟ ΙΙ-ΙΙΙ

(Το τραγούδι της ήττας και του πολέμου)

Ακόμη κι αν δεν μείνει

μέρος στον κόσμο για μας πουθενά

θα μικρύνουμε για να χωράμε

στον απόηχο του γέλιου

του ονείρου που γίνεται εφιάλτης.

Ακόμη και εάν η κραυγή μας της αλήθειας

γίνει ο φόβος της φθοράς

που μιλιέται στις σκιές

(κάτω απ’ την λάμπα της πλατείας μας)

θ’ ακουγόμαστε σαν νότες

που πάλλονται σε νεανικές ζωές.

Βλέπουμε την πόλη να στραγγαλίζεται.

Νιώθουμε τα δάχτυλά σας

να μπήγονται στον λαιμό

αφήνοντας σημάδια

που μάλλον δεν θα φύγουν ποτέ.

Σας βλέπουμε

σας νιώθουμε

δεν σας ακούμε

(δεν τους ακούμε

ώρες ώρες

δεν βγαίνει

ούτε καν

η δική μας φωνή.)

Γελάμε.

Ακόμη κι αν η θηλιά σφίγγει

τίποτα δεν θα τελειώσει

πριν ακουστεί ο τελευταίος λυγμός.

(Το ‘χουμε πλέον συνήθιο

να σφίγγουμε και ‘μεις

ολοένα και περισσότερο·

να μπήγουμε και τα δικά μας δάχτυλα όλο και πιο βαθιά·

μπας και ακουστεί κάποιος λυγμός

ή έστω

μία κραυγή απελπισίας.)

Έτσι κι αλλιώς

ούτε η μουσική

                        τελειώνει

ούτε ο χορός

ακόμη κι όταν δεν χορεύει κανείς

ακόμη κι όταν κανείς δεν τραγουδάει.

Μέχρι τον τελευταίο λυγμό.