Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Χώρος-αξία ως παραδείγματα γενικής λογικής


«Αν ένα πράγμα είναι μακριά από ένα άλλο, η απόσταση δεν είναι παρά μια σχέση ανάμεσα στο ένα πράγμα και στο άλλο· την ίδια στιγμή όμως, αυτή η απόσταση είναι κάτι διαφορετικό απ' αυτή τη σχέση ανάμεσα στα δύο πράγματα. Είναι μια διάσταση του χώρου, ένα ορισμένο μήκος που μπορεί επίσης να εκφράσει την απόσταση δυο άλλων  πραγμάτων, διαφορετικών απ' αυτά που συγκρίνουμε. Δε φτάνει όμως αυτό. Όταν μιλάμε για την απόσταση, ως σχέση  ανάμεσα σε δύο πράγματα, προϋποθέτουμε κάτι "εσωτερικό", κάποια "ιδιότητα" των ίδιων των πραγμάτων που τα καθιστά ικανά να βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους. Ποια είναι η απόσταση ανάμεσα στο φθόγγο Α και το τραπέζι; Η  ερώτηση είναι ανόητη. Μιλώντας για την απόσταση δύο  πραγμάτων, μιλάμε για τη διαφορά στο χώρο. Υποθέτουμε  συνεπώς ότι και τα δυο περιέχονται στο χώρο, είναι σημεία του χώρου. Έτσι τα εξισώνουμε ως υπάρξεις του χώρου και μόνο αφού τα εξισώσουμε sub specie spatii[ano την άποψη του χώρου], τα διακρίνουμε ως διαφορετικά σημεία του χώρου. Το ότι ανήκουν στο χώρο είναι η ενότητα τους». σελ. 309 από τα "Μαθηματικά Χειρόγραφα"

Δεστε τώρα και από το Κεφάλαιο την εξής διατύπωση: "ότι σε δύο διαφορετικά πράγματα, σε 1 κουάρτερ στάρι και σε α στατήρες σίδερο υπάρχει κάτι το κοινό που έχει το ίδιο μέγεθος. Δηλαδή και τα δύο είναι ίσα με ένα τρίτο που αυτό καθαυτό δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το καθένα λοιπόν απ' αυτά τα δύο είναι ανταλλακτική αξία, πρέπει να ανάγεται σε αυτό το τρίτο" σελ. 51

Αμέσως παρακάτω λέει ότι για "να συγκρίνουμε το εμβαδόν όλων ευθύγραμμων σχημάτων ,τα αναλύουμε σε τρίγωνα.Το ίδιο το τρίγωνο το ανάγουμε σε μία έκφραση τελείως διαφορετική από το σχήμα του -στο μισό του γινομένου της βάσης επί το ύψος του.Έτσι οι ανταλλακτικές αξίες των εμπορευμάτων πρέπει να αναχθούν σε κάτι κοινό γι' αυτά ,και από το κοινό αυτό οι ανταλλακτικές αξίες αντιπροσωπεύουν κάποια μεγαλύτερη ή μικρότερη ποσότητα."

ο Ιλιένκοφ σημειώνει: «Το γενικό αντιτίθεται στην αισθητά δοσμένη ποικιλία των ιδιαίτερων ατόμων ,πριν από όλα όχι σαν διανοητική αφαίρεση, αλλά με την ιδιότητα της δικής τους ουσίας, σα συγκεκριμένη μορφή της αλληλεπίδρασής τους

«Η πραγματικότητα του καθολικού…πραγματοποιείται…μόνο σαν τάση, που εκδηλώνεται στη συμπεριφορά ενός λίγο-πολύ σύνθετου συνόλου μοναδικών φαινομένων, μέσα από την άρνηση τουκαθολικού στη κάθε ξεχωριστή (μοναδική) εκδήλωσή του.»266

Αυτό που θέλω να δείξω είναι ακριβώς ότι σε διαφορετικά αντικείμενα παρατηρείται η ίδια γενική διαλεκτική. Υπάρχει αυτό το κοινό τρίτο που είναι το καθολικό και εκδηλώνεται στα αντικείμενα με διαφορετική μορφή. Δεν πρόκειται για αφαίρεση της τυπικής λογικής αλλά για πραγματικό καθολικό(ο Ιλιένκοφ θεωρεί το καθολικό ως ουσία). Έτσι το σημείο το οποίο είναι άπειρα μικρό άρα αντίκειται με ένα τρόπο στον χώρο όταν βρίσκεται σε σχέση με ένα άλλο άπειρα μικρό σημείο στην πραγματικότητα προϋποθέτει τον χώρο. Άλλωστε ο χώρος τί είναι αν όχι ένα σύνολο από απείρως μικρά σημεία τα οποία βρίσκονται σε σχέση μεταξύ τους. Η αξία χρήσης όταν είναι μόνη της έξω από την ανταλλαγή δεν έχει καμία αξία παρά μόνο ως μέσο κατανάλωσης. Η αξία εκδηλώνεται μόνο όταν έρχεται σε επαφή με μία άλλη αξία χρήσης στην ανταλλαγή. 

1 σχόλιο:

  1. ''Το ότι ανήκουν στο χώρο είναι η ενότητα τους»''

    H αξία εκτός από χρόνος αφηρημένης εργασίας είναι και χώρος αφηρημένης εργασίας, όπως σου είχα προτείνει και από κοντά. Ο νόμος της αξίας είναι κανονικότητα μέσα σε ένα κοινωνικό πεδίο. Οι ''παραδοσιακοί'' μαρξιστές μάλλον σημαδεύουν στον αέρα όταν μιλούν για το ζήτημα αυτό. Το ίδιο ισχύει για την κουβέντα στην ΕΣΣΔ. Δεν υπάρχει ανάπτυξη του μαρξισμού ούτε της επαναστατικής θεωρίας χωρίς άγγιγμα στοιχειωδών προβλημάτων. Το ίδιο ισχύει και για το χρόνο (αφηρημένης εργασίας), δεν είναι χρόνος που μετριέται σε x,y ώρες, είναι ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι ο χρόνος μετριέται, με μια καθορισμένη κλίμακα, σε ένα καθορισμένο κοινωνικό πεδίο, είναι ''κλιμάκωση'' του χρόνου σε αφαίρεση από τις τιμές της κλίμακας, οριακά δηλαδή, χωρίς τη κλίμακα, ο αφηρημένος χρόνος.
    Ούτε το νυχάκι του Χέγκελ, ούτε το νυχάκι.

    Ο δομισμός έχει καταδείξει γλαφυρά τη σχέση λογικής-χώρου. Δομισμός+γλωσσολογία, χωρίς αυτά δεν υπάρχει ανάπτυξη διαλεκτικής. Και μετά τη γλωσσολογία αναλυτική και προτασιακή λογική, συναρτήσεις, συνολοθεωρία.

    Η γενική λογική είναι γενική όμως δεν παύει να είναι λογική, δηλαδή ο τρόπος που εμείς δομούμε τον κόσμο. Το κοινό πρότασης και Κόσμου είναι μια κοινή λογική δομή ή μορφή, και αυτό το έχει πει όχι κάποιος διαλεκτικός, αλλά ο Βίτγκενσταιν.

    Ο πήχης είναι ψηλά, και πρέπει να αναπτυχθούν συνεργασίες, συλλογική μελέτη και έρευνα, να πάψουμε να λειτουργούμε σαν ομάδες ή ατομικότητες.



    ΑπάντησηΔιαγραφή