από "Εισαγωγή της Φιλ. της Φύσης" του Χέγκελ

Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από την εισαγωγή της Φιλ. της Φύσης του Χέγκελ(σελ. 195 αγγλ. Μτφ). Σε αυτό που θέλω να δοθεί έμφαση είναι η υπογραμμισμένη φράση η οποία λέει ότι οι περατές τελεολογικές σχέσεις, δηλ. εκείνες που στηρίζονται στην πρακτική(εργασία για ικανοποίηση αναγκών) και όχι θεωρητική, εννοιακή προσέγγιση της φύσης, οδηγούν στην «στην με βαθύτερο τρόπο κατανόηση» της φύσης και «έτσι ανοίγει ο δρόμος για το εννοιακό σημείο εξέτασης, το οποίο είναι καθολικά εμμενές και συνεπώς επίσης εμμενές στην φύση». Άρα τι μας λέει εδώ; Ότι η πρακτική ανάγκη του ανθρώπου που καλύπτεται μέσω της εργασίας τον οδήγησε με ένα τρόπο προς την εννοιακή σύλληψη της φύσης.

Παρακάτω περιγράφει την πρακτική προσέγγιση της φύσης που μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη ανάλυση στην διδασκαλία της Έννοιας στο τμήμα που λέγεται «Τελολογία». Νομίζω πως η εισαγωγή της φιλοσοφίας(δεν έχω διαβάσει το κυρίως μέρος) της φύσης αφενός έχει πολύ ορθολογικό πυρήνα και αφετέρου βοηθάει στο να καταλάβουμε συνολικά πώς ο Χέγκελ δομεί το σύστημά του, πώς βλέπει την φύση ,την σχέση επιστήμης –φιλοσοφίας κτλ. Άρα βοηθάει στην πληρέστερη κατανόηση του εγελιανού συστήματος(πράγμα σημαντικό ακόμα και αν πολλοί μαρξιστές ασπάζονται την φράση του Ένγκελς ότι μέθοδος σωστή, σύστημα λάθος). Η μετάφραση της φιλ. φύσης βγήκε πρόσφατα και στα ελληνικά.

Παράγραφος 245(Φιλοσοφία της Φύσης-Εισαγωγή)

In the practical relationship which man establishes between himself and nature, he treats it as something immediate and external; he is himself an immediately external, and therefore sensuous individual, who is nevertheless also justified in acting as purpose in the face of natural situations. Nature, viewed in the light of the relationship thus established, is seen from the finite teleological standpoint (§ 205) which is based on the correct supposition, that nature does not itself contain the absolute and ultimate end (§207-2II). Nevertheless, if this view is based on particular finite ends, it transforms them partly into presuppositions, the contingent content of which can, by itself, be insignificant and trivial. However, for itself, the teleological relationship demands a deeper manner of comprehension than that appropriate to external and finite relationships. It thus opens the way for the Notional point of view, which is universally immanent, and therefore also immanent within nature.

Addition. In general, the practical approach to nature is determined by the self-seeking of appetite; need impels us to tum nature to our advantage, to exploit and harness and in short to annihilate it. Two further determinations are immediately apparent here. (a) The practical approach is only concerned with the individual products of nature, or with certain aspects of these products. Need and ingenuity have enabled man to discover endlessly varied ways of mastering and making use of nature…Whatever powers nature develops and releases against him, cold, wild beasts, flood and fire, man knows how to counter them. He uses nature as a means to defeating nature; the nimbleness of his reason enables him to protect and preserve himself by pitting the objects of nature against the natural forces which threaten him and so nullifying them. Nature itself, as it is in its universality. cannot be mastered in this manner however. nor bent to the purposes of man. (b) The other aspect of the practical approach is that our purpose overrides the objects of nature. so that they  become means. the determination of which lies not in themselves but in us. as for example when we turn food into blood. ( C) The outcome is our satisfaction and self-assertion. which had been disturbed by some kind of deficiency. The negation of myself, which is within me when I am hungry. is present at the same time as something to be consumed; I cancel this opposition by acting so as to make this other identical with myself; I sacrifice this something in order to restore my unity with myself.